En az görülen demans tiplerinden biri olan huntington ruhsal bozukluklar arasunda en genetik olanıdır. Gen o genin bir kopyasını taşıyan ebeveynden geçmektedir. Dolayısıyla huntington hastalığı olan bir insanın çocuğuna bu hastalığı geçirme riski %50’dir. Bu konuda sevindirici olan şudur ki, günümüz teknolojisi huntigton ebeveyni olan bir insanın bu geni çocuğuna geçirip geçirmeyeceği tespit edilebilmektedir.
Hastalığın ilk belirtisi kişilikte ortaya çıkan değişmelerdir. Dostça davranan neşeli bir insan birden huzursuz ve değişken bir hale gelir. Öfke patlamaları, uzun süren umutsuzluk dönemleri gözlenir. Çoğu huntington hastasının başlangıçta depresyonu vardır. Dikkat ve yoğunlaşma sorunları, bellek yakınmaları diğer belirtiler arasındadır. Tüm bunlar iste depresif tablodan ayırt etmenin oldukça zor olduğu semptomlardır.
Huntington hastası olan herkeste eninde sonunda “kore” adı verilen, ellerde ve kollarda gelişigüzel kıvrılma hareketleri ile yüzde buruşma ifadesinin görüldüğü, hareket bozuklukları gelişir. Hastalık ilerledikçe konuşma bozulur, bilişsel belirtiler şiddetlenir. Hastalar, hastalık başlangıcından sonra 5-20 yıl arasında yaşayabilmektedir.
Hastalık ne kadar erken başlangıçlı ise, seyir o denli çabuk ve kötüdür. Huntington geni taşıyıcıları için ne yazık ki şu anda, koruyucu nitelikli herhangi bir önlem bulunmamaktadır.