Siz de ilişkiler söz konusu olduğunda herşeyini ortaya koyan, hiçbir fedakarlıktan kaçınmayan, biz olabilmek uğruna benden vazgeçenlerden misiniz?
Sevdiğiniz insanı adeta kuş sütüyle besleyen, bir dediğini iki etmeyen, hatta çoğu zaman bir kez demesine bile fırsat vermeden adeta zihnini okuyarak hemen o arzuyu/isteği yerine getiren, saçını süpürge eden ancak bir türlü yaranamayan kişi misiniz?
Ya da tüm fedakarlıklarınıza onun için yaptıklarınıza rağmen aldatıldınız, belki de bir sebep bile sunulmadan terk edildiniz.
İşin ironik tarafı, tüm fedakarlıklarınıza rağmen değil aslında tüm bu fedakarlıklarınız nedeniyle olanlar oldu!
Bir tarafın özellikle de bağımlı kişilik özellikleri gösteren kişilerin, daha yakın olma ve asla terk edilmeme arzusuyla yöneldikleri aşırı birliktelik tutumu günün sonunda ilişkinin köküne dinamiti koyan başlıca nedene dönüşüyor. Nasıl mı?
Koşulsuz teslimiyet halinde olan itaatkar bir eşin, egemen eşin“gerçekliğini” peşinen kabul etmesi nedeniyle bu çiftler tartışamıyor. Oysa ki tartışma sanılanın aksine ilişkinin kötü gittiğini gösteren, korkulması gereken bir işaret değil, sağlıklı çiftin sembolüdür. Bu emir-komuta zinciri halinde işleyen çiftlerde, eşlerin sanki aynı beyni ve vücudu paylaşıyormuş gibi davrandıkları sözde-uyumlu “biz” hali ortaya çıkıyor. Ancak bizin önündeki sözde uyumlu kısmına dikkat! Bu sözde uyum instagramda hergün mutluluk pozları paylaşıp tek celsede boşanıveren çiftlerin uyumu. Sözde uyum bir çeşit kabuk gibi düşünülebilir. Ancak kabuğu kırıp içine baktığınızda içinin çoktan çürümüş olduğunu anlayabilirsiniz, dışardansa herşey yolunda görülür.
“İki bedende tek yürek olma”, “Birleşme isteği” evrensel olabilir, ama bu “kaynaşmış ilişkiler” aşırı düzeylere vardığında bizi son derece savunmasız bir konuma düşürebilir. İki insanın tek bir insana dönüşmesi, ayrılık durumunda psikolojik ya da fiziksel ölüme benzer duyguların yaşanmasına neden olabilir. Bu önemli ilişki sona erdiğinde elimizde hiçbir şey –hatta, tutunulacak bir benlik bile– kalmaz.